یکی از مهم‌ترین عوارضی که برای شترمرغ‌ها به‌وجود می‌آید انگل‌ها هستند که انواع مختلفی داشته و برای سلامت شترمرغ‌ها بسیار مضر و خطرناک هستند. در این نوشته به انگل‌های خارجی شترمرغ‌ها می‌پردازیم.
یکی از مهم‌ترین عوارضی که برای شترمرغ‌ها به‌وجود می‌آید انگل‌ها هستند که انواع مختلفی داشته و برای سلامت شترمرغ‌ها بسیار مضر و خطرناک هستند. در این نوشته به انگل‌های خارجی شترمرغ‌ها می‌پردازیم.
بندپایان انگل‌های خارجی می‌باشند و بعضی از آنها بطور دائم در بدن میزبان زندگی کرده و بعضی فقط میزبان را در شرایط خاص ملاقات می‌کنند این انگل‌ها از خون میزبان برای ادامه زندگی خود استفاده می‌کنند.
شپش پر شترمرغ
شپش خونخوار نبوده و از ساقه پر تغذیه می‌کند. این شپش‌ها به دیگر پرنده‌ها منتقل می‌شود درمان با حشره‌کش‌های موضعی صورت می‌گیرد. درمان بایستی هر دو هفته یکبار تا حذف کامل انگل تکرار شود.
شپش استراتیولیپوروس استروتیونیس دارای 4-3 میلی‌متر طول بوده وبا یک هجوم سنگین روی پرندگان جوان گزارش شده است این شپش فقط از پر پرنده تغذیه می‌کند بطوری‌که باعث صدمات قابل ملاحظه‌ای می‌شوند، علیرغم اینکه می‌توانند باعث تحریکات مختلف پوستی گردند ولی قادر به استفاده از خون میزبان نیستند.
شپش شترمرغ سعی به مخفی شدن دارد و به‌همین سبب خود را سریعاً در زیر پرها مخفی می‌کند هرچند تخم‌های آنها در محل بارب‌های متصل به شفت کاملاً دیده می‌شوند.
در سال 1909 آدامز یک وسیله جهت حمام شترمرغ تهیه کرد، این دستگاه تشکیل شده بود از یک قفس فلزی که قادر به جا دادن یک شترمرغ درحالت ایستاده در آن بود و این قفس قادر به تحمل وزن پرنده وهدایت آن به داخل تانک در پایین قفس بود تا پس از قرار دادن پرنده در داخل حمام درطی زمان مورد نظر آنرا بالا کشیده سپس پرنده را داخل یک آبکش قرار داده تا مایعات سطح بدن پرنده دوباره به داخل وان حمام برگردد.
برای درمان وکنترل آلودگی از آیورمکتین خوراکی یا تزریقی استفاده می‌شود و برای اسپری از پیرتروئید سنتتیک یا ارگانوفسفره‌ها می‌توان استفاده کرد.
آنسفالیت ناشی از شپش
به نظر می‌رسد که ایموها نسبت به آنسفالیت ناشی از شپش حساس می‌باشد. گونه‌های Chandlerella quiscali , Bdylisascaris موجب بروز علائم عصبی در ایموها می‌شوند. Chandlerella از ایالت‌های تگزاس و لوئیزیانا گزارش شده است. Baylisascaris در ایالت‌های تگزاس، ارگان، وداکوتای شمالی و کانادا گزارش شده است. حیوان توکا (grackl) که بیشتر در جنوب زندگی می‌کند ناقل Chandlerella باشد در حالی‌که ناقل Badylisascaris راکون است بنابراین این بیماری گسترده‌تر می‌باشد. کنترل توکاها و راکون‌ها منجر به پیشگیری از آلودگی مناطق تغذیه شترمرغ‌ها توسط این ناقلین می‌شود.
در مناطقی که خطر آلودگی به Chandlerella زیاد می‌باشد به جوجه شترمرغ‌ها آیورمکتین به عنوان داروی پیشگیری‌کننده و تا سن ۶ تا ۸ ماهگی به طور ماهیانه داده می‌شود. هنگامی‌که علائم بالینی در پرنده بروز کرد، درمان ناموفق خواهد بود. علائم بالینی شامل تلو تلو خوردن، حمله ناگهانی، زمین‌گیری و مرگ می‌باشد. عارضه کجی گردن یا خمیدگی گردن و پشت نیز در عفونت‌های Chandlerella دیده می شوند.
مگس هیپو بوسکا
این حشره بیشترین وقت خود را روی بدن میزبان گذرانده و خون پرنده را می‌مکد و از بال‌های خود فقط برای پرواز از بدن یک پرنده به بدن سایر پرنده‌ها استفاده می‌کند.
استروتیوبوسکا استروتیونیس معمولاً در مزارع شترمرغ آفریقای جنوبی یافت می‌شود این حشرات وقتی به تعداد زیاد در اطراف شترمرغ دیده شوند باعث ایجاد تحریکات زیاد دربدن پرنده شده و پرنده مدت زمان زیادی از وقت خود را صرف نوک زدن بخود نموده و باعث وارد کردن صدمه به پرهای خود می‌شود در هوای گرم وطی حملات شدید روی محل عریان ران پرنده نشسته باعث تحریک می‌گردد.
درمان و مبارزه با این مگس مشابه مبارزه با شپش (آیورمکتین خوراکی یا تزریقی) می‌باشد.
مگس سیاه در شترمرغ
مگس سیاه عموماً مثل کولکوئیدس و پشه‌ها، شترمرغ‌ها را در طی دوره‌‌ای از مراحل عمر آزار می‌دهند و باعث تحریک و بیماری و ضعف و لاغری آنها می‌شوند نیش این حشرات همچنین ناقل تعداد زیادی ازعوامل عفونی ویروسی، باکتریایی و انگلی می‌باشد.
این حشرات برای تامین غذای خود از بدن شترمرغ استفاده می‌کنند و گزارش شده است که در اثر حمله آنها به شترمرغ در نزدیک رودخانه نارنجی باعث کشته شدن پرنده شده‌اند و بیشتر شترمرغ نر را برای تغذیه خود ترجیح می‌دهند.
برای پیشگیری از رشد این حشرات ضدعفونی و زه‌کشی رودخانه‌ها وسدها و آبگیرهایی که محل رشد این حشرات می‌باشند و همچنین سمپاشی محل فعالیت این حشرات توصیه شده است.
مایت در شترمرغ
انگل شاه‌پر یا شفت پر شترمرغ می‌باشند ودر بخش شکمی طولی ساقه پر در حال رشد زندگی می‌کند و در طی آن به داخل ساقه پر تونل می‌زند واز مواد ژلاتینی برای رشد پرها، استفاده می‌کنند و باعث اختلال در روند رشد آنها شده بطوری‌که در اثر آن شترمرغ‌ها بلاانقطاع دچار پرریزی می‌شوند همیشه پرهای نارس در دسترس تغذیه این انگل‌ها وجود دارد.
چیدن فصلی پرها بصورت آزمایشی در لیتل کارو روی اکولوژی آلودگی پرها توسط مایت ماده مورد بررسی قرار گرفته است.
کنترل آلودگی با مایت‌ها توسط آیورمکتین و پیرتروئید سنتتیک امکان‌پذیر می‌باشد.
جرب در شترمرغ
جرب پر می‌تواند در ساقه پرهای سفید و بلند بال‌های شترمرغ و ریه مشاهده شود. آزمایش دقیق این ناحیه با استفاده از یک میکروسکوپ تشریح در تشخیص مثبت بسیار با ارزش است. جرب‌ها باعث کاهش کیفی پرها شده منجر به بروز خارش، تورم فولیکول‌های مو و پرریزی می‌شود (Hoover 1988) درمان با داروی آیورمکتین باعث حفظ پرهای شل شده پرنده می‌شود.
درصورت ابتلا پرنده به جرب با نوک زدن به پرهای خود با آن مقابله می‌کند. آلودگی با جرب از سمت بیرون به داخل پوست بوده و تولید انواع گری شبیه به صدمات ناشی از زخم می‌کند و باعث گری شدید می‌شود. چنین حالتی توسط گابوکسینیا ندولا از یک باغ‌وحش گزارش شده است و در آفریقای جنوبی گری توسط سارکوپتس اس پی گزارش شده است.